تصویر ذهنی...

چند روزه این تصویر ذهنی ولم نمی کنه یه دختر با یه لباس بلند سیاه از جنس حریر روی یه جاده خلوت می‌دوه، سبک، آزاد، رها ولی نگاهش سنگینه و یه جوری طلبکار. گاهی بهش حسودی می کنم البته دست خودم نیست ها. دلم می خواد مثل اون دستامو باز کنم و بدوم  حالا فکرشو بکن وقتی این نیازو تو خودت احساس می کنی تو یه خیابون شلوغ باشی حالا هر چقدر هم قدم هاتو تند برداری باز هم قانع‌ات نمی‌کنه اون وقته که اعصابت می‌ریزه بهم و البته گاهی یواشکی مثل دیوونه ها میری یه کوچه پس کوچه ای پیدا می کنی و شروع می کنی به دویدن بعد می‌بینی نه بابا پاهات هم رمق نداره هر چند میلت می کشه ولی حوصله‌ت نمیشه دیگه از اون بدتر وقتیه که پشت سرتو نگاه کنی و ببینی هه هه هه چند نفر وارد کوچه شدن و کنجکاوانه بهت نگاه می کنند. باید بهش بگم حداقل تو جاهای شلوغ سراغم نیاد صبر کنه برسم خونه. اصلا کسی می‌دونه این تصویر چی از جون من می‌خواد؟